Zomaar een appje van een jongvolwassene die ik coach:
“Hallo meneer die me meer laat genieten van me leven!”
Het is redelijk strekkend. Dit persoon liep al vele jaren in
de hulpverlening maar had nooit de juiste hulp gevonden die (volledig) bij haar
paste. Zij is een van de vele voorbeelden die ik de afgelopen jaren ben
tegengekomen.
Jongeren die eigenlijk in langdurige (en vaak dure)
trajecten waren of zijn beland terwijl veel van deze jongeren met 5 tot 15 coaching
gesprekken al grote veranderingen ervaren, weer plezier in het leven hebben, (weer)
zelfstandig binnen de maatschappij kunnen functioneren, het leven weer (verder)
oppakken, zichzelf begrijpen, systemen snappen, eigen kracht (her)vinden, etc… en
vervolgens met minder (of zelfs zonder),
ADHD, waangedachten, suïcide gedachten, overprikkeling, depressieve
gedachtes en dergelijke verder leven. Het mooiste is: deze jongeren, maar ook
volwassenen, doen het helemaal zelf. Hooguit dat ze handvaten krijgen. De
oosterse uitspraak: “een goede leraar zegt niet wat je moet leren, maar laat
zien waar je kan kijken” is op deze manier van coachen van toepassing. Het
“probleem” wordt hierdoor veelal structureel aangepakt…van binnenuit in plaats
van dat er pleisters geplakt worden.
In de afgelopen tijd was men weer druk bezig om het jeugdcentrum JC
Differenze meer handen en voeten te geven. Het is steeds meer duidelijk geworden
dat de maatschappij (nog) niet klaar is voor deze nieuwe manier van kijken en
werken. Doordat deze manier van denken en kijken naar de ondersteuning aan
jeugd zo vernieuwend is, valt het niet in een hokje te plaatsen voor wat
betreft aanvraag subsidies bijvoorbeeld. Betreft het nou een instelling?
Betreft het nou een maatschappelijke organisatie? Paniek! Het jeugdcentrum valt
niet onder een hokje! Er wordt nog veel gedacht vanuit oude overtuigingen en
beperkende gedachtes.
Eigenlijk staat dit synoniem voor wat met de jongeren van nu
aan de hand is. Ze vallen niet in een hokje, terwijl krampachtig getracht wordt
deze jongeren toch in een hokje te persen….wat nog meer weerstand oplevert. Enne…
laten we eerlijk zijn: in hokjes kan je niet groeien! (-:
Doordat het bewustzijn van jongeren de afgelopen tientallen
jaren steeds hoger is geworden, zal er ook met een andere blik naar gekeken en
mee omgegaan moeten worden. De huidige hulpverlening, de scholen, de
welzijnsorganisaties, zijn hier vaak (nog) niet volledig van doordrongen omdat
er, vanuit de maatschappij steeds meer werd en wordt gedacht en gewerkt vanuit
hokjes, vanuit boeken, vanuit maatschappelijk gewenst kader. De jongeren van nu
hebben een totaal andere gevoelsbelevenis en hebben totaal andere behoeften. Door
het interne conflict tussen hoe ze voelen (vaak totaal onbegrepen), hoe ze
“moeten zijn” (thuis, op school, in sociaal domein) en hoe ze willen zijn,
kunnen vele gedragingen ontstaan wat als ongewenst gezien wordt of kan
worden. Dit verklaart ook mede de
explosieve stijging van “zieke jongeren” of “jongeren met gedragsstoornis”.
Zegt dit iets over de maatschappij of zegt het iets over de jongeren? De
jongeren van nu kennen heel andere behoeften als de jongeren van 30 jaar
geleden. Daarbij spelen nog andere factoren een grote rol, maar dat gaat te ver
om hier verder op in te gaan. Ik kwam een ontzettend mooie quote tegen wat
volledig overeenkomt met mijn denken:
Het gedrag van een jongere (en dat geld ook vaak voor
volwassenen) zegt niets over de persoon wie zij van binnen en van nature zijn.
Zoals ik tijdens coaching gesprekken altijd uitleg:
De maatschappij gaat uit van, als men neer een persoon
kijkt, van lichaam en geest. (waarbij lichamelijke en geestelijke klachten
losgekoppeld zijn) Ik ga uit van Lichaam, geest maar ook van de ziel. Indien je lichamelijk iets mankeert, een arm
breekt, last van maag hebt, etc, kan je naar een ziekenhuis. Indien je geestelijk
niet lekker zit, geestelijk ziek bent, overspannen bent, burn-out hebt, etc,
dan kan je naar een psycholoog of psychiater. Maar waar kan je terecht als je
ziel, je ik, zorg of hulp nodig heeft? Ok,
officieel betekent Psychiater: de leer van de ziel. Oftewel: officieel is er binnen
de wetenschap wel in de behoefte van “een ziel” voorzien… echter de huidige
psychiatrie houdt zich (in hoofdzaak) bezig met medicijnenleer. Indien je onder
een DSM hokje valt als schizofreen, psychotisch, waanbeelden, en dergelijke,
zal met medicatie getracht worden deze symptomen te bestrijden of te
onderdrukken. Er is gelukkig ook een groep vrije denkers binnen de psychiatrie
die ook op andere wijze kijkt naar deze klachten en symptomen. Ofwel: ook
hierin zie je veranderingen ontstaan welke ik alleen maar toejuich.
Vrijwel dagelijks sprak ik in het afgelopen jaren mensen,
zowel volwassenen als jongeren, die niet lekker in hun vel zaten, uit hun
energie waren, radeloos waren, zich onbegrepen voelden, ziek waren, in de problemen
zaten dan wel vastliepen zowel privé en/of werk, overprikkeld waren, ouders die
hun kinderen niet meer aan konden, etc. Steeds weer hoefde ik tijdens de
gesprekken maar een paar kernzinnen te laten vallen waarin deze mensen zichzelf
(volledig) en/of hun kind(eren)herkenden…terwijl ik de mensen over het algemeen
zelf in het geheel niet kende…maar ik wel hun “zijn” herkende…
De reguliere hulpverlening werkt over het algemeen vanuit
technieken/behandelingen waarbij het denken en handelen aangepakt wordt om deze
te veranderen, waaronder zogenaamde co-op technieken. Alles “by mind”. Denk hierbij als voorbeeld aan
agressieregulatie. Je kunt het denken en handelen wel aanpassen, maar als je de
oorzakelijke factor niet weghaalt zal het (vrijwel) altijd aanwezig blijven. De
oorzakelijke factor is vrijwel altijd gelegen in het voelen van binnenuit. Als
je als voorbeeld niet begrepen wordt…hoeveel boosheid en agressie kan er in een
mens ontstaan?
Ik herhaal een vorige zin: Het gedrag van een jongere (en
dat geld ook vaak voor volwassenen) zegt niets over de persoon wie zij van
binnen en van nature zijn.
Zo kom ik tijdens het coachen ook bijvoorbeeld jongeren,
maar ook volwassenen, tegen die dingen zien, horen, voelen die niet
“verklaarbaar” zijn. Ook bij deze personen merk ik vaak dat zij hooggevoelig of
hoogsensitief zijn. Volgens de psychiatrie wordt er dan gesproken over
waanbeelden indien je “dingen ziet”. Het wordt uitgelegd als: “Illusie,
onjuiste voorstelling, valse mening, waan, waanvoorstelling.” Ofwel: je spoort dan
toch echt niet en ben je ziek! Mijn vraag steeds weer: is dat dat ook echt zo?
Of is er mogelijk iets anders aan de hand? Helaas zie je dat deze personen
volgepompt worden met zware medicatie…en dit terwijl ze in veel gevallen,
middels goede coaching, prima zouden kunnen functioneren zonder medicatie.
Voor de duidelijkheid: Ik wil zeker niet beweren dat mensen
met waanbeelden of gedachten niet bestaan. Ik wil ook zeker niet beweren dat
medicatie in het geheel niet nodig zou zijn. Ik weet echter alleen wel dat veel
hooggevoelige of hoogsensitieve jongeren/volwassenen daadwerkelijk dingen
kunnen zien, horen, voelen, ruiken die niet wetenschappelijk te onderbouwen
zijn. Ik hoor vaak van ouders: “Ja, maar ik geloof daar niet in” of “maar
geloof jij daar wel in?”. Ik geef dan ook aan dat het er niet om gaat of hij of
zij er in geloof of dat ik er wel of niet in geloof maar dat ik er alleen maar
mee wil proberen om breder te kijken. In plaats van het kijken door een koker
breder te proberen te kijken. Immers:
hoe onbegrepen kan je je voelen als je voor gek wordt verklaard in zulke
gevallen?
In veel gevallen is het juist van belang om het leren voelen
in plaats van het denken aan te passen… het denken volgt daarna vanzelf wel!
Vaak hoor ik van jongeren/volwassenen: “wat mijn therapeut vertelde heeft
hij/zij uit een boekje geleerd. Het voelt niet echt, het is geen mensenmens
contact. Ik voel daar niet veel bij. Ik heb altijd sociaal gewenste antwoorden
gegeven”.
En natuurlijk zijn er echt een groot aantal ontzettend goede
hulpverleners die met de juiste intentie het vak ingegaan zijn, echter een
groot deel zit vaak in spagaat tussen wat zij voelen wat ze moeten doen voor
een cliënt en wat ze mogen/kunnen voor een cliënt…vanuit (aan)geleerd gedrag
(vanuit theorie), protocollen, etc. Ik spreek regelmatig hulpverleners die
aangeven dat ze vastlopen in protocollen, hokjes, etc.
Dat zijn denk ik dan ook de grootste veranderingen die op
dit moment aan het plaatsvinden zijn: De verandering van behoeftes van
jongeren/mensen en de hulpverlening/ondersteuning die zich daaraan zal moeten
aanpassen. Het is een groot proces…elk proces heeft tijd nodig en geeft
wrijving. De oude garde, of in ieder geval de mensen die nog denken vanuit oude
overtuigingen, gaan hier niet zonder meer mee akkoord.
Door de veranderingen van de afgelopen vele jaren verlangen
mensen steeds meer naar echt! Echt mensenmens contact op zielsnivo … verlangen
naar openheid, eerlijkheid, transparantie…mens zijn! De primaire basisbehoefte
van de mens: Liefde en geluk voelen in plaats van “mindcontrol”. Ik heb de
heilige overtuiging, en ook de ervaring, dat wij als mens veel dieper en meer
met elkaar verbonden zijn als wat we nu ervaren of geleerd hebben. Deze
verbinding is een tijd zoek of in ieder geval een stuk minder geweest. Het
verlangen van echt contact wordt steeds groter. Veel mensen haalden hun geluk
uit externe factoren zoals hun relatie, carrière, groot huis, meer verdienen,
dikke auto, veel geld…. Meer! Meer! Meer! Men komt er steeds meer achter dat
het geluk in zichzelf zit. Natuurlijk kan je 100 uur in de week werken, veel
geld verdienen, een grote auto rijden, en dergelijke…maar waar blijf jezelf
dan? Je wordt geleefd. Je staat en leeft compleet buiten jezelf.
Ik zie gelukkig wel veel verschuivingen op verschillende
vlakken. Veel zaken die vroeger volledig in het alternatieve circuit zat, raakt
steeds meer algemeen bekend en wordt zelfs ingezet binnen de reguliere
geneeskunde. Als je kijkt naar bijvoorbeeld hoogsensitiviteit waar de wetenschap
nu wel heeft gezien dat er mensen zijn die meer of minder prikkels ontvangen.
Maar ook als je kijkt naar mindfulness of andere “alternatieve” werkwijzen die
steeds meer geaccepteerd en geïntegreerd raken. Bijvoorbeeld ziekenhuizen die
na operaties gebruik maken van accupunctuur om het herstel na operatie te
bespoedigen. Er is zelfs op dit moment een medicijn-loos ziekenhuis in opstart
wat gebaseerd is op zelfgenezend vermogen middels voeding, kruiden, en
dergelijke.
Kortom: er zijn (gelukkig!!) veel veranderingen gaande. Ik
zie en merk het elke dag weer. Bij mezelf, om mij heen, bij jongeren en bij
volwassenen die ik coach, op mijn werk, bij de gemeente…eigenlijk overal!
Ik ben ondertussen ook begonnen met mijn eigen coaching
bedrijf genaamd Back 2 Basic. De slogan hiervan is dan ook niet voor niets: “Welkom
bij Back2Basic… Welkom bij jezelf!”. De basis hierin is jezelf leren kennen, rust ervaren, eigen keuzes durven en kunnen te maken, aanpassen van beperkende gedachtes...waardoor je in je kracht komt te staan. Dat is te bewerkstelligen door de juiste handvaten al dan niet in combinatie met oefeningen/trainingen vanuit Ki, Reiki, aarding, etc. De kracht van herhaling is de kracht van het leren.... en de kracht van jouw gedachten is enorm! Als je maar wil en je het je bewust bent!
Ik hoop dat jullie weer met veel plezier deze blog hebben
gelezen en dat jullie mogelijk (weer) nieuwe inzichten hebben gekregen. Het
belangrijkste is en blijft: vind je eigen waarheid en wees jezelf. Enne… je
hebt de keuze om in het toneelstuk in het leven te blijven spelen…of dat je
zelf regisseur van dat toneelstuk wordt!