Scholen, instellingen en HSP jongeren

Omdat ik de afgelopen tijd regelmatig zaken tegen ben gekomen op het gebied van wat er niet goed of lekker lopen bij of rond jongeren kreeg ik de behoefte om dit blog te gaan schrijven. Ik signaleer regelmatig zaken waardoor jongeren in situaties worden gebracht waar ze eigenlijk helemaal niet in thuishoren.  Ik zie meerdere uitdagingen. Ik weet ook wel dat het een utopie is om een compleet systeem wat vanuit de regering aangestuurd wordt te veranderen. Maar toch: ik ga wat zaken noemen die ik tegenkom waardoor je een groot probleem kan aanpakken ten behoeve van jongeren, ouders en de staatskas! Ok, misschien wat groot gedacht, maar laat ik klein beginnen.. de jongeren!
 
Ik zag vorige week in het nieuws dat een aantal leraren van middelbare scholen een actie zijn gestart omdat de klassen te vol zijn..onder andere klassen met 30+! Zij vinden dit onverantwoord! De minister verklaarde dat gemiddeld genomen de klassen op 21 tot 25 leerlingen zitten. Ofwel de cijfers die werden gehanteerd door beide partijen waren niet overeenkomstig met elkaar. Cijfers zijn sturend, en niet leidend denk ik. Als je namelijk gemiddeld over heel Nederland kijkt, zal dat afwijken als je naar gemiddelden per school zou kijken als je het nou over grote steden of regionale scholen hebt! Cijfers kan je mee goochelen! Voorbeeldje: Zo zou 1 op de 7 kinderen die geboren worden Chinese komaf hebben. Dat klopt niet. Wij waren met 7 kinderen thuis maar daar zat geen Chinees tussen. Misschien erg flauw, maar geeft wel aan dat cijfers redelijk soepel te gebruiken zijn! (-;

We dwalen af! Ok, daar gaan we:
Op onderwijs en jeugdzorg werd de afgelopen steeds meer op bezuinigd en wordt er nog steeds bezuinigd. Je ziet dus klassen van 25 tot 35 personen. Er staat 1 leraar of lerares voor de klas. Het is bekend vanuit de groepspsychologie dat groepen tot maximaal 21 personen optimaal kunnen functioneren. Binnen groepen die groter zijn zie je meer onrust en strijd.
Maar goed: In diezelfde klas met 25-30 kinderen zitten altijd een aantal jongeren die meer aandacht nodig hebben. Alleen omdat een leraar die aandacht moet verdelen over, bijvoorbeeld, 30 kinderen, zullen dus enkele niet de juiste aandacht krijgen. De kinderen die "normaal" meekomen hebben de normale aandacht nodig. Ofwel, als er een aantal kinderen zijn die extra veel aandacht nodig hebben zullen zij al snel begeleid en getest worden. Want ja, ze zijn drukker, sneller afgeleid, leven in eigen wereld en dergelijke. Zulke jongeren lopen kans om het niet te redden op deze school en zullen naar speciaal onderwijs gaan. Hmmm..das niet grappig voor zo'n jongere...veelal hebben deze jongeren namelijk een normaal tot hoog IQ. Wel kom ik vaak tegen dat deze jongeren dyslectie of dyscalculie hebben...nog eens extra lastig!! Zij zullen zich nog minder begrepen voelen en zullen nog meer gefrustreerd raken en beneden hun kunnen presteren. Het speciale onderwijs is een fors stuk duurder.

Indien een klas uit maximaal 21 kinderen zou bestaan, zullen deze drukke, afwezige, ongeconcentreerde jongeren voldoende aandacht en begeleiding van een docent kunnen krijgen waardoor deze jongeren niet niet naar (het veel duurdere) speciaal onderwijs hoeven te gaan! Wat veel belangrijker is: een jongere zal veel beter geholpen zijn! Naast een kans dat deze jongere al aan de zware medicijnen zit ondertussen. Daar schreef ik reeds over in een van mijn vorige blogs!

Wat ik al in ander blogs geschreven heb, is dat de hulpverlening in veel gevallen niet de juiste hulp en ondersteuning geven aan deze jongeren. Ik werk zelf dagelijks met "dit soort" jongeren, en voor mij zijn het "mijn bijzondere jongeren". In behoorlijk wat gevallen merk ik dus dat jongeren die stempels hebben als ADHD, PDnos, ADD eigenlijk niet deze stempel behoren te hebben maar dat het  verhoogd of hoogsensitieve personen zijn... en dus op een heel andere wijze benaderd en behandeld dienen te worden. Ik heb hier reeds eerder overgeschreven in mijn blog: "HSP of een disorder?
De "symptomen" die deze jongeren hebben zoals druk, snel afgeleid, slechte concentratie, in eigen wereld, dyslectie of dyscalulie, zijn allemaal zaken die onder HSP kunnen vallen!  Deze jongeren voelen zich vaak al volledig onbegrepen waardoor de kloof tussen hen en ouders/verzorgers/leraren/dienstverleners alleen maar groter zal worden. Immers... de ouders/verzorgers/leraren/dienstverleners snappen de jongeren ook vaak niet. Er zal weer een pijler van onbegrip en gevoel van niet begrepen worden onder het fundament geslagen worden. Deze jongeren zullen dan, omdat ze "onhandelbaar" zijn, naar een jeugdinstelling verwezen worden en vaak ook geplaatst worden, veelal in combinatie met speciaal onderwijs. BAM!!! Nog een pijler is geslagen onder hun onbegrip, maar ook zelfvertrouwen! Zij komen op een plek waar zij ver onder hun kunnen presteren in een omgeving die nog voller zijn van prikkels! Hier komen namelijk alle jongeren samen die druk zijn, snel afgeleid zijn, zich meer afzetten tegen docenten als de gemiddelde puber, etc. 

Volgende stap: de jeugdinstellingen!
Deze jongeren die in een klas niet meer te handhaven zijn, thuis niet meer te houden zijn, zullen in een aantal gevallen terecht komen in een jeugdinstelling. Als dat ook niet goed gaat zullen ze zelfs in een gesloten jeugdinstelling terecht komen. Los van het feit dat hier jongeren bijeenkomen met laag, normaal en hoog IQ en jongeren die zowel strafrechtelijke feiten hebben gepleegd als jongeren die alleen gedragsproblematiek kennen, speelt er nog wat anders. Nu is het zo dat we met zijn allen zeer wetenschappelijk en pragmatisch werken. Dat is ook logisch en dat behoort ook de basis te zijn! Men gaat uit van feiten! Dus ook de (jeugd)hulpverlening werkt vanuit de wetenschap en zullen jongeren ook vanuit deze invalshoek helpen. Daar vanuit zullen deze jongeren gecategoriseerd worden naar aanleiding van  de symptomen die zij vertonen. Vanuit hier zal een plan van aanpak worden gemaakt en in veel gevallen medicijnen verstrekt worden. In mijn optiek zijn medicijnen in veel gevallen symptoombestrijders en halen de oorzaak niet weg! Natuurlijk kunnen medicijnen in eerste aanleg een hulpmiddel zijn in acute gevallen. Mijns inziens is het van veel groter belang om de oorzaak te vinden van de gedragingen. Ik weet ook wel dat het gedragingen van veel factoren afhankelijk zijn, zoals: opvoeding, omgeving, sociaal leefmilieu, school, vrienden, karakter, etc. Echter heb ik zelf ervaren hoe deze jongeren, maar ook ouders/verzorgers, door andere benadering hun gedragingen kunnen veranderen. Ik heb in mijn eerdere blogs diverse voorbeelden genoemd van jongeren die volledig de verkeerde kant op dreigden te gaan, of zelfs waren, middels gesprekken in een proces terecht kwamen en hun gedrag hadden aangepast. Hierdoor zag je dat deze jongere thuis en op school weer prima te handhaven waren, lekkerder in hun vel kwamen te zitten en hierdoor minder of niet meer gingen schoppen tegen elke vorm van autoriteit. Het is natuurlijk wel zo dat dit zeker niet voor elke jongere opgaat en dit niet werkt omdat zij niet beter weten of kunnen en/of in een zeer negatieve leefomgeving zaten/zitten omgeving van geweld, drugs, bedrog, gebrek aan liefde, vastigheid, en regelmaat.

Na voornoemde uitleg schat ik in dat een behoorlijk aantal jongeren op een verkeerde plek terecht waren of zijn komen. Een groot aantal van deze "dropouts" hadden voorkomen kunnen worden door in een klas te zitten met niet meer als 20 a 25 jongeren waarbij de leraar de aandacht en tijd heeft voor de kinderen! Dit al dan niet gecombineerd met een stukje coaching/ondersteuning met andere insteek. Deze jongeren kwam hierna op speciaal onderwijs wat vele malen duurder is als het reguliere onderwijs.  Ik zag gister op TV dat de docenten die zich zorgen maakten om de te grote klassen voldoende handtekeningen hadden opgehaald om het in de tweede kamer aanhangig te maken. Positieve ontwikkeling dus!

Ok, nog even terug: Een groot deel van deze jongeren die in de problemen kwamen/komen hebben een normaal tot hoog iq, hebben een (redelijk) normaal en stabiel thuisfront en zijn voorzien van ontzettend veel kwaliteiten. Een groot deel van dit soort jongeren zijn vaak prima te sturen.. alleen op andere wijze... En ja...dat kost inzicht, inzet en energie van zowel jongere als ouder(s) maar is een proces wat het meer als waard is! Een paar steekwoorden hierin zijn: (h)erkenning, positieve benadering, kwaliteiten benadrukken, rustpunten, ontprikkeling, omdenken, communicatie.

Alles draait dus om het plaatsen in hokjes indien er een (geringe) "afwijking" is bij een jongere. Dit zie je binnen de onderwijs, jeugdhulpverlening, Bureau Jeugdzorg, bij psychologen, etcetera. Mijns inziens is het plaatsen in hokjes een van de grootste problemen waar deze  jongeren, en dus ook vaak ouders, tegenaan lopen. Ik noem deze jongeren gewoon "bijzondere" jongeren!!! (-:

Ik hoop dat jullie ok dit blog weer met plezier hebben gelezen. Mochten jullie ideeën hebben voor onderwerpen om een blog over te schrijven...laat het dan even weten!